Kłykciny kończyste (brodawki płciowe, verrucae genitales, condyloma acuminata) są zmianami w kolorze ciała – mającymi kształt uszypułowanych grudek, są elastyczne i mają skłonność do zlewania i kalafiorowatego rozrostu. Przenoszone są drogą płciową i wywoływane przez wirusy HPV-6 oraz HPV-11. Najczęściej umiejscowione są na zewnętrznych narządach płciowych lub w okolicy odbytu, czasami w kanale odbytu. Rzadko mogą powstawać w pochwie lub na szyjce macicy. Występują bardzo często. Około 1-2% osób aktywnych seksualnie choruje na kłykciny. Najczęściej chorują osoby w wieku 20-30 lat. Kłykciny z reguły pojawiają się w kilka tygodni po kontakcie z osobą zarażoną. Zdarzają się zarażenia bezobjawowe – po kontakcie seksualnym z nosicielem wirusa HPV dochodzi do zarażenia nie dającego żadnych objawów zewnętrznych, ale osoba która staje się nosicielem  może zarażać innych partnerów.  Po infekcji, a przed wystąpieniem zmian w skórze chorzy mogą odczuwać pieczenie, swędzenie, przeczulicę.

Kłykciny rozpoznaje się najczęściej na podstawie ich charakterystycznego wyglądu. Ponieważ pacjent może być zarażony więcej niż jednym typem wirusa HPV,  u kobiet z kłykcinami kończystymi lekarz może  zlecić badanie cytologiczne, by sprawdzić obecność nieprawidłowych komórek szyjki macicy, powstających wskutek zarażenia przez inne typy HPV, zarówno wysokiego jak i niskiego ryzyka rozwoju nowotworu.

Niestety, stosunkowo często dochodzi do nawrotu kłykcin kończystych po leczeniu zabiegowym. Odsetek nawrotów choroby sięga 90%. Dzieje się tak, ponieważ wirusy HPV, wywołujące kłykciny, mogą wciąż być obecne na błonach śluzowych narządów płciowych, a proces gojenia sprzyja aktywacji cyklu życiowego tego wirusa.

Szczelina odbytu jest to nienaturalne pęknięcie śluzówki w okolicach odbytu, powstające najczęściej w wyniku zaparć, biegunek lub często oddawanych stolców. Dolegliwość jest związana z nadmiernym napięciem mięśnia zwieracza odbytu, w następstwie którego dochodzi do pęknięcia błony śluzowej odbytu. Ma ona postać niegojącej się rany w błonie śluzowej. Stan ten mogą sygnalizować silne dolegliwości bólowe podczas oddawania stolca, czasem może im towarzyszyć niewielkie krwawienie.

W przypadku ostrych szczelin zazwyczaj wdrażane jest leczenie zachowawcze, za pomocą leków stosowanych miejscowo. Przewlekłe szczeliny wymagają leczenia zabiegowego – wykonuje się zabieg nacięcia zwieracza odbytu lub ostrzykiwanie zwieracza toksyną botulinową.

Ropnie okołoodbytnicze – w przypadku ropni umiejscowionych tuż pod skórą, silnie wyrażone są klasyczne objawy ropnia –  wyczuwalne jest bolesne uwypuklenie w okolicy odbytu z towarzyszącym zaczerwienieniem otaczającej skóry i dodatnim objawem chełbotania. W przypadku ropni położonych głęboko, wyżej wymienione objawy mogą być stwierdzane wewnątrz kanału odbytu lub w odbytnicy.
U pacjenta występuje silny ból, obrzęk, zaczerwienienie skóry w okolicy odbytu, może pojawić się temperatura i dreszcze. Wymagany jest pilny zabieg nacięcia i drenażu ropnia, po zagojeniu się rany wskazane jest wykonanie diagnostyki w celu stwierdzenia przyczyny powstania ropnia, najczęstszą przyczyną są przetoki odbytnicze.

Przetoka odbytu, to niegojący się wąski kanał, łączący światło kanału odbytu lub odbytnicy z powierzchnią skóry w okolicy odbytu. Najczęstszą przyczyną powstania choroby jest infekcja wewnątrz odbytu, mogą ja wywołać także stany zapalne gruczołów okołoodbytowych, zlokalizowanych w przestrzeni międzyzwieraczowej. Niekiedy przetoka może powstać jako stan zejściowy po spontanicznej perforacji ropnia okołoodbytniczego. Objawami przetoki mogą być: sączenie, ból, przewlekły stan zapalny. Bywają również przetoki bezobjawowe (asymptomatyczne).

Diagnostyka przetok polega na badaniu okolicy i kanału odbytu – anoskopii, można wykonywać rezonans magnetyczny lub usg transrektalne. Przetoki wymagają zazwyczaj leczenia operacyjnego.

Guzki krwawnicze, hemoroidy, to naturalnie występujące struktury naczyniowe położone w kanale odbytu, mające za zadanie kontrolę oddawania stolca. Związany z nimi stan patologiczny nazywamy chorobą hemoroidalną lub potocznie hemoroidami. Choroba hemoroidalna daje różne objawy, w zależności od tego, czy dotyczy hemoroidów wewnętrznych, czy zewnętrznych. W przypadku tych pierwszych występuje zazwyczaj niebolesne krwawienie z odbytu, gdy stanem chorobowym objęte są hemoroidy zewnętrzne, objawów mogą być nieznaczne. Silny ból i obrzęk w okolicy odbytu pojawia się, kiedy powstaje zakrzep.

Często, choć niesłusznie, „hemoroidami” określany jest każdy objaw występujący w okolicy odbytowo – odbytniczej.

Leczenie początkowe choroby o lekkim lub umiarkowanym nasileniu polega na zwiększeniu spożycia błonnika oraz, w celu uniknięcia odwodnienia – płynów, a także na podaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych, które uśmierzą ból; zalecany jest również odpoczynek.

Jeśli objawy są ciężkie lub nie ustępują na skutek leczenia zachowawczego, konieczne może być wykonanie małych zabiegów ambulatoryjnych, takich jak:

• podwiązanie gumką w celu odcięcia dopływu krwi – zwykle zalecane jest jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z hemoroidami pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia. W ciągu 5–7 dni obumarły żylak odpada,
• skleroterapia polega na wstrzyknięciu środka obliterującego do żylaka. Powoduje to zamknięcie ścian naczynia krwionośnego i skurczenie się hemoroidów,
  
• skuteczne w przypadku hemeroidów są także metody chirurgii laserowej lub kriochirurgii.

Zabiegi operacyjne stosuje się wyłącznie u pacjentów, u których nie nastąpiła poprawa po zastosowaniu procedur wymienionych powyżej. Nawet co druga osoba może na którymś etapie życia doznać problemów z hemoroidami. Choroba kończy się zazwyczaj pomyślnie.

Do zalecanych metod zapobiegawczych należy unikanie nadmiernego, wymuszonego parcia przy oddawaniu stolca, zapobieganie zaparciom i biegunkom poprzez spożywanie diety wysoko błonnikowej z wystarczającą ilością płynów lub przyjmowanie suplementów z błonnikiem, a także dostateczna ilość aktywności fizycznej. Ponadto zaleca się skrócenie czasu spędzanego na usiłowaniu oddawania stolca, unikanie czytania na toalecie, utratę masy ciała w przypadku osób otyłych oraz unikanie podnoszenia ciężkich przedmiotów.

Torbiel włosowa ( pilonidalna), to choroba zapalna tkanki podskórnej w obrębie szpary międzypośladkowej. W okolicach kości ogonowej powstaje bolący pęcherz, w którego wnętrzu znajdują się włosy wyrastające podczas infekcji oraz wydzielina ropna, zawierająca obumarłe komórki i płyn tkankowy. Problem dotyczy głównie osób młodych w przedziale wiekowym od 20 do 40 lat, najczęściej mężczyzn. Torbiel leczy się zależnie od stopnia zaawansowania choroby. We wczesnych stadiach leczenie obejmuje ciepłe okłady, usuwanie owłosienia z okolic kości ogonowej oraz terapię antybiotykową. Jeśli objawy są bardziej zaawansowane, zauważalne jest sączenie się ropy, opuchlizna torbieli oraz jej zaczerwienienie, należy zgłosić się do chirurga, który może zastosować jedną z dwóch metod mechanicznego usuwania pęcherza.

Pierwsza z nich polega na nacięciu torbieli i usunięciu z niej zalegającego płynu. Następnie wycina się ok. 0,5 cm zdrowej tkanki i dokładnie oczyszcza skórę, aby uniknąć ponownego zakażenia.

Druga z metod polega na całkowitym wycięciu zmienionej chorobą tkanki. Szwy usuwa się po ok. 10 dniach po zabiegu. Jeśli zachodzi potrzeba stosuje się terapię antybiotykową.